Jaka matka taka córka :D czyli słów kilka o wspólnym życiu dziecka i szczeniaczka

Ci którzy znają nas bliżej wiedzą że już od 3 miesięcy gościmy Tatianę i Emilkę - dziewczyny z objętej  wojną Ukrainy. Obie są cudowne, ale nasze serca skradła przesłodka Emilka. Dziewczynka ma 2,5 roku  a jest tak uważna i delikatna że mogła by być wzorem dla niejednego dziecka.

 

Jaka mama ...

taka córka :) Obie kochają psy.

Prawie każde dziecko chce mieć psa — najlepiej słodkiego, puchatego szczeniaka, z którym można się bawić. Psycholodzy dziecięcy podkreślają nawet, że małe dzieci, które mają bliskie kontakty z psami, są zwykle bardziej stabilne psychicznie i ogólnie zdrowsze. Jednak pies nie jest zabawką, lecz żywym stworzeniem, które ma swoje potrzeby. Jeśli planujecie powiększenie rodziny o czworonoga, konieczne przeczytajcie dalszą część artykułu. 

Przede wszystkim - nauka psich manier i języka

Ani dziecko, ani pies nie chcą być traktowane lekceważąco. Niestety pies nie może powiedzieć „zostaw!” i reaguje na stres lub zagrożenie zupełnie inaczej. Dziecko zwykle się wycofuje, a pies — pokazuje zęby. U dobrze uspołecznionego psa sygnały te nie są (jeszcze) groźne, ale dziecko powinno szybko nauczyć się psiego języka i zasad właściwego traktowania psa. Jest to jedyny sposób, aby zapewnić, że pies nie będzie dręczony i że nie zrobi dziecku krzywdy.

 Najlepiej zacząć naukę od obserwowania ogona psa, ponieważ to wyraźny „barometr” jego nastroju: jeśli pies źle się czuje lub się boi, chowa ogon pod siebie. Jeśli jest zadowolony, macha nim. Ale uwaga: merdanie ogonem to tylko sygnał podniecenia, nie musi oznaczać radości. Państwa dziecko powinno również wiedzieć, że pies czuje się zagrożony, gdy człowiek się w niego wpatruje lub nagle łapie go z góry za głowę. Trzeba nauczyć dziecko, że oczy, nos, uszy i ogon są szczególnie wrażliwymi częściami ciała psa, a nie „uchwytami” ani zabawkami. Jeśli Państwa dziecko rozumie już, że nie można przeszkadzać psu w jedzeniu ani spaniu, nic nie stoi na przeszkodzie, aby się zaprzyjaźnili.

 

Troska i odpowiedzialność wzmacniają przyjaźń

Pies potrzebuje jedzenia, wody, ćwiczeń, zajęcia, opieki i dużo spokoju. Dziecko nie może samo ponosić za to odpowiedzialności — musi to pozostać zadaniem dorosłego. Jednak starsze dzieci powinny przy tym pomagać i stopniowo przejmować coraz więcej obowiązków związanych z opieką nad psem. Mogą (pod Państwa opieką) czesać psa, czyścić i napełniać miski, chować zabawki, których pies będzie potem szukał, rzucać mu piłkę i tak dalej — to wszystko wzmacnia związek między psem a dzieckiem. Państwo muszą zaś zawsze być w pobliżu, aby móc odpowiedzieć na pytania, udzielić pomocy i interweniować w nagłych przypadkach.

 Pamiętajmy, że dzieci nigdy nie powinny same wyprowadzać psa na spacer. Gdy podczas takiego spaceru mały pies zestresuje się ruchem ulicznym albo spotka innego agresywnego czworonoga, może to być niebezpieczne dla wszystkich zaangażowanych. W takich sytuacjach wszystkie dzieci (i psy) czują się przytłoczone i zagrożone.

 

Apelujemy o zwrócenie uwagi na bezpieczeństwo i zdrowie — zwłaszcza psów i małych dzieci

Podstawowa zasada: większość psów nie traktuje małych dzieci jako partnerów społecznych i jest bardzo wrażliwa na szczypanie i szturchanie. Kiedy dzieci i psy się rozszaleją, czasem trudno nad nimi zapanować. Pilnujmy, aby sytuacja przez cały czas była dla obu uczestników zabawy przyjemnością. W przypadku drobnych wypadków nie należy karcić psa ani dziecka; trzeba jednak mieć pod ręką środki dezynfekujące i plastry, a następnie omówić tę sytuację z dzieckiem.

 Bardzo szczególne przypadki to szczenięta i małe dzieci. Zabawa z młodym psem, który jest bardzo wrażliwym stworzeniem, powinna odbywać się wyłącznie pod nadzorem osoby dorosłej. Szczenięta nigdy nie powinny więc znaleźć się w niedoświadczonych rękach małych dzieci. W końcu szczeniaki też są na świecie od niedawna i muszą się wiele nauczyć. Zabawy i pieszczoty z psem czy szczenięciem powinny 

 

Trudne pierwsze dwa lata

Musicie Państwo pamiętać, że wychowanie szczeniaka i nauczenie go podstawowych zasad wspólnego życia to często dwa lata pracy, więc do tego czasu będziecie mieć w domu dwójkę dzieci.